18- Sen

Lampę zgasiłem. Znowu zapalam.
Noce bezsenne. Wietrzne są dnie.
Nerwy wariują, serce na alarm
bije, dokucza, spać nie pozwala.
Męczę się. Nocą bezsenną – śnię.
Pewnie nerwica, koniak lub chamsin,
lub wszystko na raz. Trafi mnie szlag…
Jakże mi trudno z serca wytłamsić
sen darowany, sen, który dam ci
oślepiający… Widzę go tak…
Jerozolimskie małe podwórze.
Białe kamienie. Ileż tu dnia!
Drzewko kwitnące rośnie przy murze.
Patrzysz wzruszona. Widok cię urzekł
kwieciem wiosennym. (Drzewko – to ja).

Ledwie zdążyłaś rzucić spojrzenie,
zmienia się wszystko: zerwał się wiatr,
dopadł i wyrwał drzewko z korzeniem,
cisnął na ziemię, wtłoczył w kamienie,
odarł urodę, liście i kwiat…
Pragniesz gałązkę zerwać choć jedną,
chwytasz z pośpiechem w dłonie –  i patrz!
Tylko już próchno, tylko już drewno…
Kwiecie zniknęło… Było na pewno…
Gdzież się podziało? Zbudź się i płacz…
Nie dbam, co pisze Freud na ten temat.
Co mi tam prawdy znane od lat.
Serce mnie boli. Piszę poemat.
Ciebie nie będzie. Ciebie już nie ma.
Został alkohol, chamsin i wiatr.
Rozbij się wreszcie, banio z poezją,
zamiast radości – słowa mi daj!
W życiu mi nieraz nagle tak sczezło,
drewnem się stało, w próchno obmierzło
to, co się tobie śniło jak maj.

17- Zwycięstwo

Słowa moje dojrzały,
słowa moje rozkwitły,
idę silny i śmiały,
nie ma we mnie modlitwy,

nie ma we mnie pokory,
idę, czoła nie zniżam,
biję słowem-toporem,
topór wznoszę nad krzyżem.

Mówię coraz wyraźniej,
mówię głosem zachwytu:
serce, pełne bojaźni,
będziesz złomem granitu.

Stoję jasny i wołam
słowem moim strzelistym:
zapłoń gwiazdo nad czołem,
rozświeć mrok wiekuisty !

Skuwam wielkie ogniwa,
wielkie siły natężam,
z karku świata odrywam
grzywę pieśni - zwyciężam !

16- Zioła

Coraz dłużej nie mogę zasnąć.
Noc jest sercem nad trumną zamkniętą.
Nocne myśli, jak cmentarz, pachną
macierzanką, piołunem i miętą.

Zrywam suche badyle i chwasty,
zioła gorzkie, którem znał przed laty,
moje słowa nocą nad miastem
wyrastają, jak czarne kwiaty.

Kwiaty mówią, że radość pierzcha
jak mgła lekka pod wiatru tchnieniem,
że jak słońce zbroczone o zmierzchu,
moją głowę pochyla znużenie.

Oto idę spokojnie na zachód
w pustce głuchej, pod niebem cichym,
na cmentarzu dalekich zapachów
niepojętą goryczą oddycham.

Przysłuchuję się dzwonnym dziewannom.
żółtym dzwonkom na nagich badylach,
cień złowieszczy kołysze się za mną,
coraz niżej ku ziemi się schyla.

Chmura pełznie liściem łopucha,
dymem czarnym nad słońca zgliszczem,
w piszczel ostu przeciągle, głucho
wicher prędki nad polem świszcze

i rozlewa się krew wieczoru,
jak czerwone jarzębin korale,
i ust piołun wysącza gorycz,
i zakwita kwiat serca - szalej.

Róża polna gałęzią cierniową
wrosła we mnie, bym nie mógł odejść -
to dlatego krwawi każde słowo,
to dlatego tak boli młodość.

O, jak pachną okrutne zioła.
Dzwoni głucha pustka nade mną.
Szumią skrzydła czarnego anioła -
przelatuje nad sercem bezsenność

i drży serce, i lęka się nocą,
i niczego nie umie zapomnieć.
Ten wiersz napisałem przemocą
i ten wiersz mówi tylko o mnie.

15- Ucieczka

Drzewa – chude, tragiczne – machały ręką,
cienie – szalone – skakały do lśniących kałuży…
Oczy! – a w oczach i straszno, i miękko –
oczy – niedobre, aksamitne, duże.
Splątały nas włosy wiatru zlepione deszczem,
ściga na czarnych skrzydłach żarłocznych stado.
Milcz! Uciekamy. Zdążymy. Tak, wiem, daleko jeszcze.
O, choćby było najdalej, muszę dojechać, dojadę!
Dokąd? – nie wiem. Dokąd? – nie pytaj.
Ulice lecą na oślep, w czarne krzyżują się iksy.
Wiatr-pies na zakręcie milczkiem za gardło chwyta.
Patrz! wsiadł na konia z dorożki archanioł z Apokalipsy…
Słyszysz! – tam miasto syczy, ślepia mu płoną.
Spadamy w mrok – tam nic nie ma – i nic się więcej nie zdarzy,
tylko serca, tylko serca huczące wicher rozkołysze jak dzwony,
tylko deszcz, tylko deszczu ukłucia – drobniutkie kropelki na twarzy…

14- Poezja

Ty przychodzisz jak noc majowa,

biała noc, uśpiona w jaśminie,

i jaśminem pachną twoje słowa,

i księżycem sen srebrny płynie,



płyniesz cicha przez noce bezsenne

- cichą nocą tak liście szeleszczą-

szepcesz sny, szepcesz słowa tajemne,

w słowach cichych skąpana jak w deszczu...



To za mało! Za mało! Za mało!

Twoje słowa tumanią i kłamią!

Piersiom żywych daj oddech zapału,

wiew szeroki i skrzydła do ramion!



Nam te słowa ciche nie starczą.

Marne słowa. I błahe. I zimne.

Ty masz werbel nam zagrać do marszu!

Smagać słowem! Bić pieśnią! Wznieść hymnem!



Jest gdzieś radość ludzka, zwyczajna,

jest gdzieś jasne i piękne życie.-

Powszedniego chleba słów daj nam

i stań przy nas, i rozkaz-bić się!



Niepotrzebne nam białe westalki,

noc nie zdławi świętego ognia-

bądź jak sztandar rozwiany wśród walki,

bądź jak w wichrze wzniesiona pochodnią!



Odmień, odmień nam słowa na wargach,

naucz śpiewać płomienniej i prościej,

niech nas miłość ogromna potarga.

Więcej bólu i więcej radości!



Jeśli w pięści potrzebna ci harfa,

jeśli harfa ma zakląć pioruny,

rozkaż żyły na struny wyszarpać

i naciągać, i trącać jak struny.



Trzeba pieśnią bić aż do śmierci,

trzeba głuszyć w ciemnościach syk węży.

Jest gdzieś życie piękniejsze od nędzy.

I jest miłość. I ona zwycięży.



Wtenczas daj nam, poezjo, najprostsze

ze słów prostych i z cichych- najcichsze,

a umarłych w wieczności rozpostrzyj

jak chorągwie podarte na wichrze.

13- Srebrne i czarne

Nie umiałem się zbudzić, nie mogłem
przemocą wyrwać się ze snu -
i oto rosną we mnie te słowa, jak obłęd,
coraz bardziej gorzkie i bolesne.

Wypowiadam je mową zawiłą,
łamanym na łkanie szeptem,
i bolą mnie te słowa dobywane siłą,
i gorzej mi z nimi niż przedtem.

Coraz więcej szaleństwa i krzyku,
i nie ma dla serca pokarmu -
tylko te słowa gniewną, szarpaną muzyką
huczą we mnie jak dzwony alarmu.

Może dziś, może jutro nad ranem,
nim we śnie zbliżysz się ku mnie,
zatrząsnę twoje imię w wierszu obłąkanym
jak w srebrnej i czarnej trumnie.

12- Przypływ

W morze spienione, w szumiące morze
gwiazdy spadały i nikły.
Oto ci serce dzisiaj otworzę -
To przypływ, miła, to przypływ!

Nocy tej księżyc poszedł na przełaj
przez srebrne wody Śródziemne,
fala do brzegu szła i ginęła,
jak giną słowa daremne,

fala ginęła, fala wracała,
jak miłość, której nie trzeba,
i obojętna gwiazda spadała
z obojętnego nieba.

Miłość konała, jak na gruźlicę
konają piękni i młodzi,
i w konającej patrzałem lice
z rozpaczą, że już odchodzi.

Mówiłem sercu: "Milcz o miłości,
serce uparte i dumne" -
a miłość rosła we mnie jak kościół,
dokąd wniesiono juz trumnę.

Słowa miłości, słowa rozpaczy
zdławiła noc głuchoniema.
Kochać - to znaczy: dotknąć, zobaczyć,
a ciebie nie ma... nie ma...

Nocy tej przypływ bił o wybrzeże
zagniewanymi falami.
Byliśmy prości, byliśmy szczerzy,
byliśmy smutni i sami.

I słów nie było. I niepojęta
tkliwość złączyła nam dłonie...
Ja nie pamiętam, nie chcę pamiętać,
że miłość była w agonii!

Ach! ona świeci blaskiem wspaniałym
w gwiazd spadającym hymnie!
Gwiazdy - to mało, morze - to mało,
jeżeli miłość jest przy mnie,

bo wtedy mogę ująć w ramiona
świat od miłości mej szerszy
falą wezbraną, falą szaloną
nie napisanych wierszy...

Miła, ja płaczę... Gwiezdny alkohol
ma posmak cierpki i przykry.
Fala powraca szemrząc ci: "Kocham".
To przypływ, miła, to przypływ.

11- Oczy

Gałąź majową, białą,
jak chorągiew wezmę do ręki!
Radośnie, wysoko, śmiało
moje oczy poleca w błękit!

Zawołają w zielonym dymie
szumy ciepłe, powiewy modre!
Niebo będzie jak żeńskie imię,
jak te oczy znajome, niedobre.

Niebo runie na mnie rozpaczą,
październikiem maj sie zamroczy,
ale słodko, okrutnie popatrzą
i zwyciężą mnie znów te oczy.

Ja już wiem, że nic nie pomoże.
Bolą słowa majowe, wonne.
U stóp gniewnych jak psy się położą
oczy wierne, oczy bezbronne.

10- Nie wiem

Nie zrozumiem nigdy, nie nazwę
żadnej rzeczy z daleka ni z bliska.
Rozdeptałem słowa na miazgę,
okrwawiłem sercem i ciskam.

Nie wypowiem nic, nie wyśpiewam,
ani nocy, ni gwiazd nie zliczę.
Opętany bólem i gniewem,
gniewem płonę i bólem krzyczę.

Wiem, że nigdy poznać nie zdołam,
jaka moc mnie usidla i dręczy,
torturuje słonecznym kołem
i zakuwa obręczą tęczy.

Trzeba wyrwać się, trzeba odejść,
trzeba biec, uchodzić przed klęską !
Jak odnaleźć radość i młodość,
gdzież jest miłość, miłość zwycięska?

9- Nocny gość

 Dlaczego pukasz do okien

nocą, gdy zasnąć nie mogę?

Dlaczego ciężkim, powolnym krokiem

budzisz skrzypiącą podłogę?

A potem stajesz koło mnie,

a potem siadasz przy mnie -

oczy masz białe, ślepe i ogromne,

ręce masz zimne.

Pokazujesz mi plamę wilgotną,

ten ciemny ślad na koszuli,

i każesz mi ręką dotknąć,

i każesz do ust przytulić...

I znowu, i znowu, i znowu

stąpasz przez puste mieszkanie,

szalone, czerwone słowa

krwią wypisujesz na ścianie.

Ach, w oczach mi coraz ciemniej,

ach, coraz boleśniej w piersi -

odejdź, odejdź ode mnie,

nie pisz na ścianie tych wierszy!

Ja je znam, ja je dobrze pamiętam,

jak dziecię umarłe, pieszczę

wiersze okrutne, wiersze przeklęte,

słowa trumienne, złowieszcze.

Nie umiałeś ich zgubić, zapomnieć,

poszukać jaśniejszych, milszych -

a teraz nocą przychodzisz do mnie

i patrzysz na mnie, i milczysz...

A kiedy odejdziesz nad ranem,

oczy bezsenne będą bardzo boleć,

wtedy zobaczę zdjęty sznur od firanek

i otwartą brzytwę na stole.

8- Nocą

Nocą, gdy straszno, smutno i źle nam,
płaczą latarnie acetylenem,
nad ulicami, jak nad grobami,
płaczki nieżywe płaczą nad nami.

Nocą, poezjo, wielką rozpaczą
wzywasz ku sobie, krzycząc i płacząc,
każde twe słowo płytą grobową
ciąży wkrwawionym w gałąź cierniową.

Przybądź już, piękna, groźna i śmiała,
serca szponami wyrwij nam z ciała,
w czarne sztandary, w chłodne bezmiary
owiń nas, zagaś twoje pożary.

7- Listopady

Cale życie zrywam się i padam,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi,
i chwytają mnie złe listopady
czarnymi palcami gałęzi.

Ja upiłem się tym tchem, tym szumem,
niepokojem, który serce zatruł-
to dlatego śpiewać już nie umiem,
tylko wołam wołaniem wiatru,

to dlatego codziennie się tułam
po wieczornych, po czarnych ulicach
i prowadzi mnie wilgotny trotuar
w mgłę wilgotną, która bólem nasyca.

Acetylen słów płonie na wargach,
płonie we mnie bolesna maligna,
chodzę błędny, jak ludzie w letargu,
zewsząd, zewsząd niepokój mnie wygnał.

Nie ma wyjścia, nie ma wyjścia, nie ma wyjścia,
muszę chodzić coraz dalej, coraz dłużej.
Jestem wiatr szeleszczący w liściach,
jestem liść zagubiony w wichurze.

Tylko w oczach mgła i oczy bolą,
tylko serce bije coraz częściej.
Jak błękitny płomień alkoholu,
płoniesz we mnie moje nieszczęście.

Muszę chodzić, muszę męczyć się wiecznie,
w mgłę za włosy mnie wloką wieczory,
lecą za mną, nieprzytomne, pospieszne,
moje słowa, moje upiory.

Muszę wiecznie zrywać się i padać,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi.
Pochwyciły straconą radość
nagie gałęzie.

Przelatują, wieją przeze mnie
listopady chwil, których nie ma...

To-tylko liście jesienne.
To-pachnie ziemia.

6- Koncert

Dyrygent, wściekły i spocony,
machał pałeczką, groził, krzyczał -
ale już gardło filharmonii
ryknęło akord na ulicę.

Wyskoczył z sali, tłumiąc przestrach,
po schodach na dół zleciał pędem
i krzyknął miastu: "Grać, orkiestra!
Ja tutaj jestem dyrygentem!"

I nagle - ulic flety czarne
zapiały w niebo głośnym hymnem,
zapiszczał cienko komin-klarnet
i zawtórował fagot rynny,

miedziane trąby wież i dachów
skoczyły w usta chmur bezzębnych,
a w domów walce, kryte blachą,
waliły pięści gwiazd jak w bębny.

A kiedy nadszedł świtu finał,
to widać było: coraz szybciej
tramwaju smyczek w takt zacinał
po strunach szyn, wygiętych w skrzypce.

Dyrygent rzucić chciał batutę
i skończyć już za długi koncert,
ale o bruk przeciągłą nutą
zabrzęczał złoty cymbał - słońce!

Wtedy, nie wiedząc sam, co czyni,
porwał ołówek i w zachwycie
na telegrafu pięciolinii
układał nowe kompozycje.

5- Biesy

Płonę i krzyczę nocą bezsenną,
szybę rozbijam i krwawię się szkłem,
biesy wkoło mnie, biesy nade mną,
biesy kosmate, chytre i złe.

Pędzą ulice ślepe i dzikie,
kołem zielonym pali się mrok,
biesy latarni sinym płomykiem
pełzną, chichocą za mną co krok.

Bodą mnie rogi ostre i złote,
oczy ociekły łzami i krwią,
moją nadzieję, moją tęsknotę
biesy szponami szarpią i rwą.

Biesy gwiazdami grożą na niebie,
biesy na ziemi wloką mnie w grób -
wyrwę się jeszcze, wrócę do ciebie,
siny, bezsilny runę u stóp.

3- Chwile

Ręce skrzyżuję, głowę pochylę,
w dawność popłyną myśli i chwile,
jesień wichurą w szyby zapłacze,
dawne, stracone znowu zobaczę.

Oczy zasłonię ciężką powieką:
indziej, inaczej, dawno, daleko-
wróci tęsknota, wróci niepokój,
kroki znajome przejdą przez pokój.

Znowu zapłonie w oczach i słowach
światło ukryte w palcach różowych,
nocą w ogrodzie kwiaty się ockną,
duszne zapachy wpłyną przez okno.

Oczom bezsennym znów się odsłonią
piersi jak blade kwiaty tytoniu,
nocą wilgotną - sennie, srebrzyście -
miesiąc obłędny zajrzy przez liście...

Sny niespokojne, sny niepojęte,
kwiaty uwiędłe, okno zamknięte!
Liryko rzewna! - śpiewasz - i nocą
czarne, dalekie skrzydła łopocą.

2- Cienie

Nocni przechodnie, cisi, zamyśleni, czarni

chwieją wysmukłe cienie w refleksach latarni



Cienie pełzną, nie mogą odczepić się od nich,

przełażą przez sztachety, padają na chodnik.



Małe, śmieszne, po twarzach deptane obcasem,

wielkie, straszne, na szczudłach sążniste dryblasy.



Podnoszą kapelusze na zjeżonych włosach,

lękają się zapałki, blasku papierosa.



Nad brzegiem czarna rampa zgina się i łamie.

Szalone!- skaczą w wodę do góry nogami.



Znikły!... Przemija rzeka... Powiewy... milczenie...

Nocni przechodnie bledną...- jak cienie, jak cienie.

1 - Ciemny krąg

Czarne skrzydła nachylił,
czarne koło zatoczył,
sfrunął czarnym motylem,
lekko zamknął mi oczy,

ciemne, snem i milczeniem
długo krążył nade mną,
potem spłonął płomieniem,
potem strącił mnie w ciemność,

kazał śpiewać i płonąć
jakąś gwiazdą oślepłą,
błyskawicą czerwoną,
wichrem mroźnym, krwią ciepłą.